‘Nu krijg ik weer de kans om mijn kinderen volwassen te zien worden’
 

Denise liet haar eileiders en eierstokken preventief verwijderen vanwege een gendefect, maar kreeg toch kanker. Twee chemokuren hadden slechts tijdelijk effect, maar dankzij een experimenteel geneesmiddel is zij nu al negen jaar kankervrij. ‘Ik ben een zondagskind.’

De moeder van Denise kreeg in 2000 borstkanker. Haar ziekte bleek het gevolg van een genetisch defect in een eiwit, BRCA. Dat eiwit speelt een belangrijke rol bij de reparatie van DNA-schade. Omdat deze mutatie erfelijk is, lieten haar vier kinderen zich ook genetisch onderzoeken. Bij vrouwen leidt de genmutatie tot een sterk verhoogde kans op borst- en eierstokkanker. Mannen hebben een hoger risico op borst- en prostaatkanker. Denise en haar oudere broer en zus bleken de genmutatie ook te hebben.
 
Preventief verwijderen
Voor Denise is dit slechte nieuws reden om haar eileiders en eierstokken te laten verwijderen. ‘Nadeel van deze operatie was dat ik vervroegd in de overgang zou komen, maar dat nam ik op de koop toe. We hadden al twee zonen, die toen vier en zes jaar oud waren. Preventief mijn borsten laten amputeren vond ik een stap te ver.’

Geen hoop op genezing
Ruim twee jaar later krijgt Denise last van een opgezette buik. Artsen van het Antoni van Leeuwenhoekziekenhuis vermoeden dat zij toch uitzaaiingen aan haar buikvlies heeft gekregen. Bij een grote buikoperatie treft de chirurg inderdaad op diverse plekken kankercellen aan, die allemaal worden verwijderd. Het blijkt om een agressieve vorm te gaan. Denise krijgt te horen dat er geen hoop is op genezing, maar dat chemokuren de terugkeer van de kanker kunnen uitstellen. ‘Dat heb ik uiteraard gedaan, want doodgaan, dat kon niet, dat mocht niet. Mijn kinderen waren nog zo jong en ik zag ook hoe bang mijn partner was dat hij mij zou verliezen.’

Doodsangst
‘De zes opeenvolgende chemokuren vielen alleszins mee, ik had weinig bijwerkingen, alleen wat last van dode vingers en misselijkheid. Dat ik steeds kaal werd en een pruik moest dragen, dat moest dan maar’, zegt Denise. Wat haar zwaarder valt, is het omgaan met een diepe angst; de angst om dood te gaan. Ze krabbelt op en krijgt haar doodsangst onder controle, maar na twee jaar keert de kanker toch terug. ‘Dat was een zware klap. Er zat niets anders op dan weer de zes chemokuren te ondergaan.’

Denise vertelt over hoe zij al negen jaar kankervrij is

Trial
Denise krijgt het aanbod om deel te nemen aan een trial van het Antoni van Leeuwenhoek: een behandeling op maat, waarbij chemotherapie wordt gecombineerd met een zogenaamde PARP-remmer. PARP-remmers blokkeren een eiwit dat kankercellen gebruiken om DNA schade te repareren. Na deze behandeling blijkt ze opnieuw ‘schoon’. Zij blijft de PARP-remmers uit voorzorg slikken en de jaren daarna wordt bij controles geen kankercel meer gevonden. ‘De artsen verklaren mij niet genezen, maar ik hoef steeds minder vaak langs te komen voor controles. Als de kanker toch weer terugkomt, heb ik in elk geval al die extra jaren mogen beleven met mijn gezin. Natuurlijk wil ik nog veel langer blijven leven, want ik geniet van elke dag.’

Geluk gehad
‘Door de chemokuren ben ik gestopt met mijn werk als docente dramatische vorming. Ik dacht dat ik niet lang meer te leven had. Blijven werken was te zwaar voor mij. Zodra ik dat weer kon, ben ik wel steeds meer vrijwilligerswerk gaan doen, omdat ik mij wilde blijven inzetten voor de maatschappij.’

‘Het gaat nu al jaren goed met mij. Ik ben inmiddels negen jaar kankervrij, maar helaas is mijn broer overleden aan slokdarmkanker, veroorzaakt door hetzelfde gendefect. Hij hoopte dat ook hij baat zou hebben bij de PARP-remmers die ik krijg, maar bij hem deden die helaas niets. Ook bij een deel van de andere patiënten slaan ze niet aan of zijn korter werkzaam. Mijn artsen beschouwen mij als een succesverhaal van deze behandeling. Ik besef heel goed hoeveel geluk ik heb gehad dat het bij mij wél werkt en ben daar heel blij mee.’