‘Ik geef niet op tot chronische pijn ondergeschikt is!’
Als je alle Nederlanders met chronische pijn optelt en pijn als aandoening beschouwt, vormen zij de grootste patiëntenpopulatie. ‘Er moet meer aandacht komen voor chronische pijn’, vindt Paul Boeren, de commercieel eindverantwoordelijke van de divisie interne geneeskunde van Pfizer. Zelf is Paul ook chronisch pijnpatiënt, sinds hij een gedeeltelijke dwarslaesie opliep.
Paul was op weg naar zijn werk en stond voor een stoplicht toen een auto met 80 kilometer per uur bovenop hem klapte. Zijn auto was total loss, maar met Paul leek het mee te vallen, totdat hij in de maanden erna zulke hevige rugpijn ontwikkelde, dat hij kruipend naar bed ging.
Operatie
Vermoed wordt dat hij een zeldzame borsthernia heeft die operatief verholpen moet worden. Tijdens de operatie stuit de orthopedisch chirurg echter op een afgestorven tussenwervelschijf die tegen zijn ruggenmerg aanduwt. De operatie gaat fout, er staat teveel druk op zijn ruggenmerg.
Geen gevoel
Op het moment dat Paul uit zijn narcose ontwaakt, is het gevoel vanaf zijn navel naar beneden compleet weg. ‘Ik dacht voor de operatie dat ik met een paar dagen weer aan het werk kon…’ Dat werd acht maanden revalideren in de Sint Maartenskliniek. ‘De dagen na de operatie voelden alsof ik in een achtbaan zat. Ik dacht dat het nooit meer goed zou komen met me. Mijn benen, blaas, mijn darmen doen het niet meer… hoe moet het mijn werk en een relatie?’
Grote teen
Paul krijgt te horen dat een deel van zijn lichaamsfuncties en gevoel kunnen terugkeren, maar dat onvoorspelbaar is in welke mate. ‘De neuroloog vroeg me in te beelden dat ik mijn grote teen bewoog. Dat ben ik als een gek gaan proberen. Na een paar dagen dacht ik dat ik iets zag bewegen, maar dan roep je heel enthousiast de verpleging en gebeurt er natuurlijk niets meer.’ Hij blijft oefenen, totdat hij de tenen van beide voeten kan bewegen en het lukt om op de rand van zijn bed te zitten. Vervolgens gaat Paul naar de Sint Maartenskliniek voor verder herstel.
Looprobot
Daar leert hij weer lopen, met de hulp van een looprobot. ‘Je krijg een pak aan, met kappen over je benen die jouw lopen aansturen. En als je het helemaal niet kan, loopt de robot voor jou. Op deze manier leer je langzaam weer lopen.’ Dit is nodig omdat Paul de automatisering van lopen kwijt is. ‘Dat zit in je ruggenmerg. Ik moet echt nadenken over hoe ik de spieren aan de voorkant van mijn ene been aanspan, aan de achterkant ontspan en hoe ik dat bij het andere been tegelijkertijd andersom doe. Lopen is supercomplex.’
Gevoeliger
Zijn ongeluk en revalidatieperiode hebben hem veranderd. ‘Ik was vroeger taakgericht, nu gevoeliger. Na zo’n ongeluk beland je opeens in een mensgerichte zorgomgeving met mensen die je helpen bij het bereiken van je doelen. Dat is fantastisch… Sowieso heb ik al die tijd ervaren hoe ongelooflijk lief mensen voor je zijn. Vrienden, familie en collega’s. Iedereen stond voor me klaar.’
